Η ιστοριογραφία δεν είναι παρά ένας διάλογος ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, και είναι εύλογο,κάθε εποχή να ξαναγράφει την Ιστορία στο φως των δικών της προβληματισμών και αναγκών. Τις ιδεολογικές απόψεις και την ερμηνεία του ιστορικού , ακόμα και το συναισθηματικό του δέσιμο μ' αυτές, μπορεί κανείς να τα απορρίψει ή να τα αποδεχτεί-εν όλω ή εν μέρει . Εκεί όμως που επιβάλλεται να εγείρονται ανυπαχώρητες ενστάσεις , είναι όταν αδιαμφισβήτητα γεγονότα ή καταστάσεις φαλκιδεύονται , διαστρεβλώνονται ή αποσιωπούνται-είτε διότι ο ιστορικός προφανώς φοβήθηκε μήπως "του κόψει η μαγιονέζα" είτε διότι στάθηκε επιπόλαιος στις έρευνές του.
Σε ο,τι αφορά στην ιστορία της ύστερης αρχαιότητας , τέτοιες ενστάσεις μπορούν να στηριχτούν μονο στις πρωτογενείς πηγές . Και ο αναγνώστης μπορεί να είναι βέβαιος ότι τέτοιες ενστάσεις μπορούν να υπάρξουν αμέτρητες ...
Όχι μόνο ο Ιουλιανός αλλά ολόκληρη η ύστερη αρχαιότηταβρίσκεται βυθισμένη μες στα σκοτάδια της λήθης. Ο μέσος Έλληνας θα εκπλαγεί -ίσως και να ενοχληθεί- μαθαίνοντας ότι για ένα σοβαρό αριθμό ξένων ιστορικών επιστημόνων ο πραγματκός Χρυσός Αιώνας της αρχαιότητας ήταν ο Β ' μετά Χριστόν . Και θα εκπλαγεί διότι στη συνείδησή του, έξι oλόκληρoι αιώνες Ελληνισμού έχουν συμπιεστεί στη λέξη "παρακμή". Η ιστορία σταματάει με το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου και ξαναρχίζει με τον Μέγα Κωνσταντίνο . Στο μεταξύ διάστημα , ο κόσμος μεταβαίνει από παρακμή σε ακομα χειρότερη παρακμή, περιμένοντας την νίκη του χριστιανισμού για να σωθεί επιτέλους. ( Ολοι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες είναι εξ ορισμού "κακοί". Από την επoχή που αρχίζουν να βαπτίζονται Χριστιανοί γίνονται εξ ορισμού "καλοί" ) .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου